ทรมานแบบจะตายทุกวันได้แต่อยู่ไปวันๆเพื่อหวังว่าวันนึงจะมีคนมาดึงเราออกไปจากตรงนี้แต่กลับมีคนทำให้รู้สึกหมดคุณค่าในทุกๆวัน

เป็นอะไร​ เล่าให้ฟังหน่อย

รู้สึกว่าคนรอบข้าง

ทั้งครอบครัวทั้งเพื่อนทั้งคนรู้จัก

ทุกๆคนทำเหมือนเราเป็นสิ่งของ

ไม่มีใครนึกถึงใจเราในขณะที่เราใจเพื่อพวกเค้ามาก

รู้สึกหมดคุณค่าทั้งเรื่องเรียนต่อ

เรื่องที่อยากให้พ่อแม่รักบ้าง

หรือเพื่อนดีๆที่สนิทกัน

หรือใครสักคนที่จะมาดึงเราออกไปจากตรงนี้

เหมือนยิ่งรอต่อไปมันยิ่งเจอแต่อะไรที่แย่ลง

ไหนจะรัฐบาลเศรษฐกิจสังคม

เดี๋ยว​ๆ​ ต้องแยกประเด็นก่อน

ต่างๆตอนนี้รู้สึกว่าไม่อยากอยู่เพื่อเจออะไรแบบนี้เลย

อะไรที่คิดว่าพ่อแม่ไม่รัก

มันเป็นมาตั้งแต่เด็กๆแล้วเหมือนเราเกิดมาเพราะเค้าพลาดอะ

แม่จะทำแท้งเราทำแล้วแหละแต่ไม่ออกพยายามทำให้เราออกจนเราคลอดออกมา

พ่อก็มีคนอื่นมาตั้งแต่จำความได้ แม่ก็ชอบมาพูดทุกอย่างจนเราจิตตกตั้งแต่เด็ก

นานๆจะได้ไปกินข้าวกับพ่อกับแม่พ่อก๋จะสั่งว่าห้ามถ่ายรูปหรือทำอะไรที่บ่งบอกถึงเขาเด็ดขาด

ตอนนี้​อายุเท่าไหร่

เราจะ18ปีนี้

จนเมื่อ3ปีก่อนพ่อเราไปแต่งงานใหม่

แล้วทำไมแม่ยังเลี้ยงหนูจนโตล่ะ

โดยที่เราไม่รู้

เรารับได้แล้วก็เข้าใจทุกๆอย่าง

แต่มันกลายเป็นมีแต่น้องที่ได้รับความรัก

ทิ้งถังขยะก็ได้นิ​

เราเครียดเรื่องค่าเทอมจะเรียนต่อมาก

พ่อเราเป็นคนมีเงินมีหน้ามีตาแต่

แล้วใครส่งเรียนหรอ

ให้แต่น้องส่วนเราอยู่แบบลับๆ

ตอนนี้จะกู้เรียนเองแล้ว

แต่

กู้ไม่ได้

เพราะวงเงินที่บ้านมันเกิน

กยศ​ ก็มีให้ยืม​ หนูก็ทำพาสทามบ้าง

ที่พ่อที่แม่ยังอยู่กับเราเหมือนแค่รับผิดชอบ

กยศไม่ได้เงินครอบครัวมันเกิน

พาร์ทไทม์ทำไม่ได้พ่อไม่ให้ทำ

แล้วจะเอาตังที่ไหนเรียนล่ะ

พ่อบอกว่าห้ามทำทุกอย่างยังไม่ถึงเวลาประมาณว่าพ่ออายแล้วกลัวคนรู้จักมาเห็นว่าไม่ดูแลลูกจนลูกมาทำพาร์ทไทม์

ไม่รู้

รู้สึกไม่อยากอยู่ต่อไปเลย

เวลาคุยกับพ่อพ่อจะตอบแค่อืม ไม่ว่าง อย่าเรียกร้องความสนใจ อย่าเยอะ

ไม่ก็อ่านไม่ตอบ

ตั้งแต่พ่อย้ายไปอีกบ้านนึง

แม่ก็ย้ายกลับไปอยู่กับที่บ้าน

มีแฟนใหม่หลายคนแต่ไม่เคยบอก

เราก็ไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัว

จนเราต้องอยู่แบบนี้

รู้สึกแย่ไปหมด

เราซื้อแมวมาเลี้ยง

เพราะเราอยากมีอะไรที่ดึงเราเอาไว้

พ่อก็สั่งให้เอาไปปล่อย

ไม่งั้นจะไม่คุยด้วย

ไม่ให้เงิน

ตอนนี้เราก็ยังไม่ได้เอามะนไปปล่อย

ไม่รู้จะทำยังไงต่อไป

มันคือสิ่งเดียวที่อยู่กับเราอะ

เรารักมันมากเลย

ทำไมเป็นอย่างนั้นล่ะ

พ่อเราไปเที่ยวตปทตจวซื้อเสื้อผ้าให้น้องลงรูปในโซเชียลต่างๆอย่างดีไปหมด

แต่เรา

ดูแล้วเหมือนอยากตาย

เราก็รักน้อง

แต่เรา

ไม่อยากอยู่แบบนี้ต่อไปแล้วอะ

เราใจดีกับเพื่อนทุกคนจนเพื่อนเห็นเราเป็นสนามอารมณ์

เราอดทนเพื่อที่วันนึงเราจะมีความสุข

แต่เรารอวันนั้นไม่ไหวแล้ว

เราเหนื่อยกับชีวิตเรา

พี่จะเล่าอะไรให้ฟัง

พี่เคยคิดว่าชีวิตเรามันจะล้มได้ตลอดเลยหรอวะ

เราเคยบอกว่าให้พาไปพบจิตแพทย์หน่อยเรารู้สึกว่าเราไม่ไหวแล้ว แม่ตอบมาว่า อย่าเป็นแบบนี้ได้มั้ยอยากเห็นแม่เครียดตายหรอ พ่อตอบมาว่าแค่ทำงานก็เหนื่อยแล้วอย่าเรียกร้องความสนใจได้มั้ย

หนูอยากมีใครสักคนอะแค่สักคนเป็นเพื่อนเป็นอะไรก็ได้

แต่เหมือนมันยิ่งแย่ลงเพราะมีแต่คนที่ทำให้เรารู้สึกแย่ขึ้นในทุกวัน

งั้นเป็นพี่ได้เปล่า

คุยกะพี่ก่อนก็ได้​ ถ้าสบายใจขึ้น

มีรุ่นน้องคนนึงเดือดร้อนมายืมเงินหนูก็ช่วยตลอดเอาเงินเก๋บช่วยนู่นนี่นั่นไปหลายหมื่นจนตอนนี้หนูไม่มีอะไรเหลือแล้วส่งนเค้าก็หักหลังหนูด้วยการให้หนูุโดนด่าแทนเค้าแล้วเค้าก็ไปมีอะไรกับแฟนเก่าหนูที่หนูกำลั

กำลังกลับมาคุย*

มันรู้สึกแบบ

ทำไม ทำไมเจออะไรแบบนี้อีกแล้ว

หนูไม่มีคามคิดที่ว่าเจอคนอื่นทำแย่ๆเราต้องแย่ใส่เค้า

หนูพยายามทำดีกับทุกคนมากขึ้น

แต่มันกลายเป็น

ไม่มีใครเกรงใจ

หรืออะไรทั้งสิ้น

มีแค่คนมีปัญหาที่มาให้ช่วย

แล้วก็ไป

หนูๆ​ โลกเรามันไม่ได้สวยงามหรอก

บางคนก็มาสร้างแผลเอาไว้

รู้สึก

ไม่อยากอยู่ในโลกอะไรแบบนี้แล้ว

รู้สึกว่าถ้ามันไม่มีความสุขเราจะอยู่ไปเพื่ออะไร

หนูโดนมาขนาดนี้​ พี่ไม่ทำอะไรหนูหรอก

ในเมื่อไม่มีใครต้องการเลย

อยู่เพื่อดูตัวเองเติบโต​ไง

แบบบางที

เพื่อนก็ด่าบ่อยมากๆ

สุดท้ายหนูก็อยู่คนเดียวอยู๋ดี​ อย่าไปแคร์มาก​ ปล่อยบ้าง

ทั้งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเราเลย