เราเครียดอะรู้สึกว่าชีวิตมหาลัยแสดงออกไม่เต็มที่เท่ามัธยม

แบบเล่นกับเพื่อนได้ไม่เท่า

ทำไมอะ

ยังไม่สนิทกับเพื่อนมากอะเหรอ

คุยด้วยแล้วเหมือนเพื่อนไม่ได้ยินหรือเมินก้ไม่แน่ใจอะ

เหมือนท้อปปิกในชีวิตคนละทางด้วย

แบบต่างๆเพื่อนเที่ยวกลางคืนแต่นี่ไม่

แล้วทุกคนใดๆในเอกล้วนเที่ยว

เราเลยรู้สึกเหมือนไม่ฟิตอินเพราะไม่เที่ยวพอกลับมาแล้วคุยด้วยไม่รู้เรื่องแล้วก้ค่อยๆรู้สึกเหมือนตัวเองอยู่ที่เดิมแต่จางขึ้นเรื่อยๆ

เดี๋ยวก็ปรับไปเรื่อยๆแหละหมี

นี่อาจจะไม่ใช่เพื่อนไทป์ของหมีก็ได้นะ

ปีนึงแล้ววว😭

แบบเอาจริงๆเราก็อยากเที่ยวนะแต่รู้สึกว่าตัวเองทำแบบคนอื่นไม่ได้อะ

แล้วมีเพื่อนที่ไม่สนิทปะ มันต้องมีคนที่รู้สึกว่าเข้ากับเราได้ดิ ไม่มีเลยเหรอ

อย่างเช่นเวลาเพื่อนปลอมบัตรใดๆไปชั้นมักจะรู้สึกไม่comfortableในการต้องโกหกเพราะรู้สึกว่าตัวเองโกหกห่วยมากเลยรสว่าควรอายุถึงจริงๆก่อนค่อยไป

มีแต่ก็ซิ่วไปแล้ว

เหมือนคุยกับเพื่อนไม่รู้เรื่องยังไงไม่รู้อะ

แบบภาษานกกับภาษาปลา

อย่างแรกที่ต้องทำคือจิตใจ จงบอกตัวเองว่าเราจะผ่านไปให้ได้ท่องไว้เสมอ

ก็อยู่ไปแบบนี้แหละ ไม่ทะเลาะกับใครก็พอละมั้ง 55555

บางทีพยายามจอยแล้วเพื่อนบางคนก็ดูรำคานตั้งแต่ยังไม่ได้พูดอะไรใส่

เป็นปหกับการที่พูดด้วยแล้วเพื่อนเมินไม่ได้ยินไม่ตอบมาก

อย่างที่สองหากลุ่มที่เราพอจะทำงานร่วมได้แต่ไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตร่วม นอกจากการทำงานที่เหลือคือเวลาส่วนตัว

+หมูเลย แบบนั้นดีกว่า

ตอนมัธยมเราว่าเราเป็นคนกล้าแสดงออกมากแต่พอมาตอนนี้คือทุกคนกล้าแสดงออกหมดจนบางอย่างที่เรารู้สึกว่าไม่ควรแสดงออกในที่สาธารณะอะแล้วเราก็ดรอปลงจนเหมือนไม่กล้าแล้ว

กล้าแสดงออกกับบ้ามันต่างนิดเดียวเองนะ

ช่ายชีวิตตอนนี้เปนแบบนั้นอยู่เหมือนเราเห็นเพื่อนที่โดนแบนอะคือนิสัยคล้ายเรามากแค่อาจจะหยาบกว่าเราไปมากนิดนึงอะจนเพื่อนเราก็จะชอบสอนว่าพูดงี้มันดูไม่น่ารักนะ

มันเลยเหมือนต้องเกร็งๆเวลาพูดก็กลัวจะเผลอพูดอะไรที่ไม่ดีออกไป

เก็บความกล้าแสดงออกของเธอไว้ใช่ในเวลาที่จำเป็น และจงแปรเปลี่ยนเป็นความกล้าที่จะถูกเกลียด

เอาจิงเราว่าเราก็บ้าด้วย555555555

เฉียบว่ะหมู ปรบมือ!!

ถือว่าดีนะมันคือการทำเราคิดก่อนพูด

แบบบางอย่างชั้นก็เป็นแบบพวกนั้นหมดเลยแต่ว่าพอเสร็จแล้วมันไม่สามารถเป็นได้กับทุกคนอ่ะมันต้องเป็นคนที่สนิทพอประมานอะแต่นี่เขาเล่นเป็นกับทุกคนกันหมดเลย5555555

เอาจริงๆนะมันจำเป็นมากอะการกล้าที่จะถูกเกลียดคือคนเราต้องปรับตัวเขาหาสังคมแต่ในขณะเดียวกันเราก็ไม่จะเป็นต้องเปบี่ยนหมด มันไม่มีใครสนใจการแต่งตัวของเราเท่ากับตัวเราเองหรอก

แบบสงสัยมากอีกอย่างว่าปกติแล้วเพื่อนมหาลัยเขาจะคุยแชทกันตลอดเลยอ่อนี่ตอนมัธยมเพื่อนแชทกันมากๆๆแต่พอเข้ามหาลัยเพื่อนชอบเป็นอ่านไม่ตอบชวนคุยก็ไม่ตอบเลยไม่รู้ว่าเราใช้ชีวิตผิดหรือสังคมเราไม่เป็นแบบเดิม

เวลาเปลี่ยนความสัมพันก็เปลี่ยนลูกหมีต้องเข้มแข็งรับการเปลี่ยนแปลงอย่ามองอดีตมาแต่จงมองปัจจุบันและวิเคราะห์มันแปบบปัจจุบันขณะ

แง้้้ขอบคุณมากนะฮับคุนหมูแดง

เดี๋ยวหนูจะเอาไปปรับใช้้้้

อดีตเป็นแค่อดีต หวนหาอดีตได้แต่หมีไม่อาจย้อนอดีตได้

หื้มมม

พิมพ์เยอะส่งไม่ไป5555จะเล่าอดีตให้ฟัง

มา!

หมูนิโตมารร.มัธยมที่แบบสุดๆ เพื่อนพี่น้องคือรักกันดี กิจกรรมที่หมูทำคือหนักมากอะแบบคุมงานคนทั้งรร. 3,000กว่าคน ละรร.หมูทำกิจกรรมกันจนหมูกล้าพูดอะว่ากิจกรรมในมหาลัยนิกระจอกไปเลย ละที่นี้พอมามหาลัยแรก

แรก แรก ก็ดูกิจกรรมภายในเอกอะไรงี้นะขึ้นมหาลัยแล้วแบบขก.ทำพวกชุมนุมไรงี้แต่มันมีกิจกรรมเอกที่ต้องช่วยทำ

ละทีนี้กิจกรรมมันก็มีเยอะแหละซึ่งหลายอย่างหมูกล้าพูดเลยว่าเป็นธรรมเนียมที่ไร้สาระ หรือไม่ก็กิจกรรมที่ได้ไม่คุ้มเสีย ซึ่งหมูเตือนก่อนแล้วทุกอย่างแต่ก็ไม่มีใครฟังทุกคนคือเขื่อเพราะเป็นธรรมเนียมกับเชื่อเพราะกลัวรุ่นพี่

แล้วสุดท้ายอะผลมันก็กเกิดปัญหา ไม่ก็ผลลัพย์แบบความไม่คุ้มตามที่หมูเคยบอก ซึ่งช่วงแรก ๆ หมูพูดเลยนะว่าหมูออกตัวแรงไม่ค่อยมีใครคบด้วยหรอกแต่คนเก่งก็คือคนเก่งอะจนกิจกรรมหนักมันผ่านไปหมด

เพื่อนเลยเริ่มกลับมาเชื่อและพูดบอกน้อง ๆ ตามแนวเดียวกับหมูเคยพูดอะ แต่บอกเลยกว่าจะเป็นแปบนี้หมูโดยด่าไปเยอะละแล้วไม่มีใครขอโทษหรืออะไรกับหมูเลย แต่ก็ไม่เป็นไร

แงฟิลเดียวกะนี่เลยแต่นี่คือโดด

คนที่ไปส่วนใหญ่ก็คือสนิทกันหมดแบ้วเหมือนเราโดนแยก

ก็ประมาณนี้แต่หมูจะบอกเลยนะ2เรื่องที่พาหมูรอดมาได้คือ 1. หมูบอกตัวเองเสมออะว่าต้องผ่านไปให้ได้ 2. มาพร้อมเพื่อนจะจบพร้อมเพื่อนพูดแล้วเตือนแล้วไปฟังเราแค่ปล่อยรอเกิดปัญหาแล้วค่อยช่วยแก้

ปกติหมีทุกห้องมันจะมีคนที่โดนแบนด้วยเหตุอะไรไม่รู้แต่ถ้าเป็นคนนั้น ขอให้ยึด 2. ข้อนิก็พอช่วยได้ เราไม่ต้องให้ใครทำดีกับเราแต่เราจะทำดีและทำเรื่องที่ควรทำในเวลาที่ควรทำเพราะเราเป็นผู้เจริญและคนดี

ทำเรื่องดีๆต่อไปหมีใครจะอะไรก็ชั่งมันสุดท้ายการกระทำมันจะพิสูจน์ตัวมันเอง