โอเค สังเกตจริงๆว่าตัวเองพอได้คุยกับคนอื่นเยอะๆคือมีพลังขึ้นมาเลย บางทีดีดด้วย พออยู่คนเดียวมันเนือยๆอะ เหงาด้วย เบื่อด้วย แต่ก็วิตกเวลาเข้าสังคมนะ social anxiety

เค้านี่ตรงกันข้าม

เก็ทเลย เคยเป็นแบบนี้เลย ดีใจเวลามีคนคุยด้วย แล้วก็มานั่งคิดว่าวันนี้เราทำได้ดีป้ะวะ วันนี้ทำไรไม่ดีบ้าง555555

ตั้งแต่จำได้คือพยายามแก้การเป็น social anxiety มาตั้งแต่ป.5 ยันตอนนี้ คือถือว่าแบบ พัฒนาขึ้นเยอะมาก แต่มันไม่หายสนิท ใจมันยังตุบตับตุบตับ

พอขึ้นมหาลัย เลยหาโอกาสพาตัวเองเข้าไปเจออะไรที่กัวเยอะๆ ยิ่งกลัว ยิ่งเข้าไปลอง ถึงบางทีจะกลัวจนเครียดลงกระเพาะ แต่ก้มาดิวะะ

อืมมม ของเรามันกระทบชีวิตและก็การเรียนเลยพาตัวเองไปพบนักจิตวิทยาแล้วเขาส่งต่อให้จิตแพทย์เลยดีขึ้นมาก ตอนนั้นนั่งคิดว่าทำไมเป็นแบบนี้ เราเลยได้คำตอบว่าเรากลัวโดนเกลียด/ไม่ได้รับการยอมรับ เพราะเคยโดนบูล

ลลี่ เราเลยพยายามคิดว่าการโดนไม่ชอบเป็นปกติยังไง และโฟกัสคนที่อยู่กับเราเยอะๆ

ตอนนี้เราก็รู้สึกว่าตัวเองก็ไม่หายขาดนะ แต่รู้สึกดีกับตัวเองตอนนี้มากกว่าแต่ก่อนเยอะเลย เห็นคนที่อยู่ด้วยกันชัดขึ้น ยังไงหมีลองปรับๆใช้ดูนะ

ส่วนเรื่องเผชิญความกลัว ถ้าคิดว่าไม่ไหวก็หยุดยืนหรือออกมาแปปนึง ถ้ารู้สึกอารมณ์นิ่งแล้วค่อยไปต่อ (ที่จริงเราเลี่ยงตัวแปรที่ทำเราวิตกได้นะไม่ต้องเผชิญตลอดก็ได้)

หมีอยู่มหาลัยด้วย คิดว่ามหาลัยหมีน่าจะมีสวัสดิการอย่างการพูดคุยกับนักจิตวิทยานะ เพราะเราก็เริ่มจากคุยกับนักจิตวิทยาของมหาลัย

ถ้าอยากปรึกษาไรลองคุยดูนะ

มีๆๆ แต่ไม่กล้าไปเลยฮื่อ

เราขอคอนแท็กนกได้มั้ยย จีหลุมก็ได้

ได้เจอคนเป็นเหมือนกัน เผื่อจะทักไปปรึกษา

ได้ๆ

ขอไลน์หมีได้มั้ย

แอดแล้วนะ

ตอนนั้นเลยพยายามรู้ตัวว่าตัวเองคิดมาก วิตกอยู่ เครียดอยู่ ความเครียดทำให้เราคิดไปเองเกินจริงได้ เรื่องที่คิดมากอยู่มันอยู่ในหัวเรา มันไม่ได้เกิดขึ้นจริง (อันนี้ประโยคพี่นักจิต)

ส่วนใหญ่ผ่านมาได้เพราะประโยคอันนี้เลย

ตอนนั้นเราเขียนไดอารี่แล้วลงท้ายด้วยการเขียนขอบคุณเรื่องวันนี้5ข้อด้วย อาจจะเรื่องเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นขอบคุณที่วันนี้ตัวเองทำข้าวอร่อย ขอบคุณเพื่อนที่แบ่งขนม ประมาณนี้คับ แรกๆอาจจะติดขี้เกียจหน่อยแต่ได

แต่ได้เขียนขอบคุณอะไรสักอย่างตอนรู้สึกแย่แล้วรู้สึกดีขึ้น

.